En hoe gaat het nou eigenlijk met me...? - Zondag 19 augustus 2007

Na het bijwerken van mijn reisblog realiseerde ik me dat ik altijd maar kort beschrijf wat ik meemaak. Natuurlijk zou ik over iedere trip veel meer kunnen vertellen, maar daar heb ik gewoonweg niet de tijd voor (niet zo gek, met al die activiteiten :-).




Toch begrijp ik het goed dat sommige vrienden me vragen; 'maar hoe gaat het nou met je', want iemands leven (zelfs het mijne) bestaat uit meer dan reisjes en andere uitjes.

Ik zal proberen, voor degene die daar geïnteresseerd in zijn, te beschrijven hoe het nou werkelijk met me gaat!


In Nederland heb ik de laatste 5 jaar erg mijn best gedaan om een spannend leven (als alleenstaande moeder) op te bouwen. Ik leerde veel nieuwe mensen kennen en er ontstonden fijne vriendschappen. Na een minder leuke werkervaring vond ik eindelijk de werkplek waar ik me als persoon echt bij thuis voelde.



De jaren daarvoor waren niet altijd even makkelijk geweest en ik begon te geloven dat ik nu eindelijk wat rust in mijn leven had gevonden...

Totdat Jos liet blijken dat hij toch wel heel graag voor Google wilde gaan werken. Ik baalde er echt van, maar vond het ook een hele uitdaging om in een ander land te gaan wonen. In eerste instantie voelde het (de eerste drie maanden in de USA) als een enorm lange vakantie. Maar toen we terugkwamen in Zürich moest er van alles geregeld worden, begon het echte leven...

In Amerika heb ik me helemaal suf gemaild en veel contacten gemaakt. Toen ik in Zürich kwam, had ik al een baan als toneeljuf en had ik verschillende afspraakjes in de kalender staan.



De vrouwen van de andere Googlers vormen een groep, die met regelmaat samen dingen onderneemt. Ik heb me daar ingestort en na een half jaar heb ik de mensen die het beste bij mij passen eruit weten te filteren :-). Maar ik heb ook veel andere mensen leren kennen uit de Expat-groep (een mailinglist voor expats in Zwitserland).

Ik mis mijn baan enorm. Ik mis het om een klas met 25 pre-pubers (11/12 jaar) te hebben, waar ik gewoon in het Nederlands kan ouwehoeren. Ik mis het lesgeven, ik mis een team met collega's, ik mis zelfs de zeurende ouders! ;-)

Na een paar maanden kreeg ik een baan bij een Engelse (Montessori) preschool/ daycare (1-5 jaar). Ik heb het er naar mijn zin, maar het is niet helemaal mijn ding. Mijn Engels wordt steeds beter en dat komt altijd van pas!

Verder start ik weer twee toneelcursussen, dus ik ben in ieder geval weer 'onafhankelijk'. :-)

Het heeft een paar maanden geduurd voordat Max zijn draai op (een) school vond. Qua intelligentie kan hij nu makkelijk groep 5 doen, maar in zijn sociaal-emotionele ontwikkeling mag hij nog wel een beetje groeien. Daarom doet hij toch weer groep 4 en krijgt hij moeilijker rekenwerk...



Hij zit op honkbal, gaat op gitaarles... En hij spreekt drie (!) talen (Engels, Duits en Nederlands). Ik ben enorm trots op hem en hoop dat hij het maandag weer leuk krijgt op school.

Ik heb veel contacten met verschillende mensen en dat vind ik erg kostbaar. Mensen uit verschillende landen (USA, UK, Nederland, Australië, Zwitserland etc.). Ik email veel en vind het ook leuk om mensen life te spreken (msn, skype). Het is absoluut niet zo dat ik me verveel, ik heb het vaak juist erg druk. Het huis is ook nog steeds niet op orde, maar dat is ook best moeilijk als je een eengezinswoning (4 slaapkamers) in een appartementje moet proppen (met slechts 2 slaapkamers).

Of ik terug naar NL zou willen? ... Eerlijk?
Soms denk ik er wel eens aan... ik zou weer een eigen klas hebben en leuke collega's. Ik zou mijn vrienden weer vaker kunnen zien. Ik zou de taal vloeiend spreken (hoef ik niet meer na te denken bij iedere zin).

Het klinkt erg verleidelijk... maar Zürich is zo ontzettend mooi. En niet alleen Zürich, (bijna) heel Zwitserland is prachtig. Daar wil ik voorlopig zeker nog van blijven genieten! Verder nog iets? Email me gerust met je vragen... :-)

Liefs,

Joëlle